Dag Afrika

Lieve lezer,

Als eerste wil ik jullie graag bedanken voor de lieve en leuke reacties!
Ik heb afscheid genomen van ‘mijn’ geliefde Tanzania en ben inmiddels weer terug in Nederland.
De laatste week is , zoals te verwachten was, te snel voorbij gegaan. Het was een week van dingen afronden op Ibes, leuke uitjes, de komst van Mirjam, lessen in de klas met de studenten, Corona- testen en gedag zeggen tegen zoveel dierbaren vrienden.

Afronden op IBES
Het was heel fijn om een goede start te kunnen maken samen met Marion. Ik heb het idee dat de wielen draaien, iedereen is klaar voor de volgende versnelling. Het curriculum (waar Marlinde vanuit Nederland zo hard aan heeft gewerkt) is besproken met de hoofdleraren en kan worden doorgevoerd op de verschillende day-care locaties. Heel gaaf om te zien hoe betrokken deze juffen zijn! Samen met Gabriel zijn de sport en spellessen tot en met eind mei op de rit. Eén van de leukste dingen blijft voor mij om de studenten de verschillende spellen aan te leren in de praktijk. Hun enthousiasme is enorm.
Op de laatste vrijdag hadden we nog een schoolbezoek aan de speeltuin, 120 kinderen kwamen vanuit Moshi met de bus. Schoolreisjes zoals deze kunnen we goed gebruiken. Het aanbod staat nu op de hoofdpagina van de website met 2 gratis entreekaartjes als promo actie.
Last minute nog het registratieboek voor het restaurant afgemaakt en een opzet gemaakt voor de birthday-vlaggenlijn in de klassen. Eigenlijk is het werk nooit af en is het allemaal leuk om te doen.

Op bezoek bij Rebecca en Wendy
Ik heb deze dames al eerder genoemd, zij doen al vele jaren goed werk voor de lokale bevolking.
Hun site swtz.org is echt het bekijken waard. Marion en ik zijn uitgenodigd voor een hapje en drankje op zaterdagavond, we besluiten lekker met de taxi te gaan. Rebecca en Wendy wonen in de bush, geen gate voor de deur maar een zebra’s en gnoes in de voortuin! Uitzicht op de Mount Meru aan de ene kant en de Kilimanjaro aan de andere kant. Op de veranda genieten we van een heerlijk avond. Wel in de wetenschap dat er watchmen in de buurt zijn, het is natuurlijk prachtig midden in de natuur maar er zijn ook slangen en giftige spinnen …  brrrr.

Jaarlijks uitje
Het wordt een beetje een traditie met de kids van Ruth naar de speeltuin voordat ik vertrek. Uren spelen en tussen de middag frietjes eten en een soda drinken. Ook al worden ze wat groter, ze vinden het nog steeds leuk. Het is leuk om op deze manier af te sluiten, ik ga ze nu voorlopig niet zien. Ik ben blij dat we hebben kunnen helpen met uniformen, schoolspullen, de huur van het huisjes, een nieuwe wc / douche!, en een telefoon voor Ruth.

Nog meer leuke dingen
We gaan naar een heuse pubquiz met onze mede compound bewoner Ian en worden zowaar 2e!
Een hele gezellige avond die in het teken staat van sponsoring voor een hondenopvang. We worden gekoppeld aan een stel, hij uit Nederland en zij uit Pakistan. Het is vooral de kennis van de mannen die ons deze 2e plek doet behalen, maar ach ook wij doen ons best en zijn een welkome aanvulling.

De vriendin van Marion komt op 5 maart aan. Heel gezellig om nog een paar dagen samen met Mirjam door te kunnen brengen. Ze blijft tot eind maart wat natuurlijk heel leuk is voor Marion.
Mirjam sponsort al jaren een meisje, inmiddels jongedame, die zij nog kent vanuit een kindertehuis.
Rosie krijgt de kans om een opleiding in de toeristische sector te volgen en daardoor een zelfstandig bestaan op te bouwen met haar 5 jarige dochter Gracie. Een mooi initiatief, wat net als ons project met Erick goed te volgen is.

Afscheid
En dan is het toch zover, de laatste dag. Ik koop koekjes voor de staff, ga nog even snel langs Mona, zeg de kindertjes en de studenten gedag en neem afscheid van teacher Mary en de andere juffen.
De avond ervoor heb ik Violet, Gabriel en Frank uitgenodigd voor een etentje. Het was een heerlijke avond vol humor en mooie gesprekken. Ik heb echt genoten van deze drie die in de afgelopen jaren vrienden zijn geworden. Vooral Violet en ik gaan al even terug. Altijd kan ik op haar rekenen maar bovenal kan ik enorm met haar lachen. Ik ga haar zeker missen.
Op de avond voor vertrek neemt Marion ons mee naar een geweldig mooi restaurant. Het wordt een bijzondere avond met heerlijk eten, een ontroerende speech en lekkere wijn. Ik heb met enorm veel plezier meegewerkt de afgelopen weken, genoten van de gastvrijheid van Marion en de geweldige plek om tijdelijk te wonen. Asanta sana mijn lieve vriendin!

Testing en terugreis                 
Voor mijn terugreis zijn een aantal corona tests nodig. De 1e is een PCR test 72 uur vooraf aan de aankomst in Nederland. Zo’n test kost ca. 85 euro, best prijzig, maar is gelukkig negatief.
De test op zich viel mee, ik ben geen held in dit soort dingen. De 2e test moet op Kilimanjaro airport gebeuren, dit is de rapid test, 4 uur vooraf aan de vlucht. Tja, en dan ontstaat de verwarring…
KLM heeft mijn rechtstreekse vlucht omgeboekt via Kigali (hoofdstad van Rwanda) naar Entebbe (Uganda) en dan met de KLM naar Amsterdam. Ik ben al zeker 4 uur onderweg voordat ik überhaupt in het KLM toestel zit, daarbij komt dat het personeel op Kili airport totaal niet op de hoogte is. Nadat ik aan 5 verschillende personen heb gevraagd waar ik de sneltest kan doen en niemand mij daadwerkelijk een antwoord kan geven verlies ik toch aardig mijn geduld. Stelletjes sukkels roep ik dan ook hardop, wat mij vervolgens vraagtekens oplevert .. duh. Ik besluit de klm te appen, die reageren gelukkig snel en melden mij dat dit op Kili airport moet gebeuren en niet in Entebbe zoals de health meneer mij verteld. Mooi! Op zoek dus naar de testlocatie, inmiddels ben ik 2 uur verder. Gelukkig was ik 5 uur vóór de vlucht al aanwezig. De locatie blijkt zich buiten de luchthaven te bevinden, we zijn er notabene langsgereden. Nadat een aardige dame mijn bagage even opbergt, inchecken kan niet zonder test, loop ik in 10 minuten naar de locatie. Daar zie ik een bordje in de kant van de weg en een keet. Niemand aanwezig, deur op slot. Na 5 weken Tanzania weet ik dat men waarschijnlijk aan het lunchen is … en jawel hoor, 10 minuten later komt er een auto aan rijden. U wilt een test doen wordt mij gevraagd. Graag, zeg ik met een vriendelijke lach. Ik tref hier ook een mede slachtoffer, Frans, een gepensioneerde huisarts die al jaren Masai helpt met het opleiden van verplegers. Beiden doen we de test en gaan we terug naar de luchthaven, na 15 minuten ontvangen we een papier met de negatieve uitslag en een stempel. Het inchecken bij RwandAir kan eindelijk beginnen. Het is in ieder geval gezellig een maatje te hebben.

Aangekomen in Kigali hebben we een meevaller. We kunnen meteen in een KLM toestel overstappen, deze vliegt wel eerst naar Entebbe waar we vervolgens een uur aan de grond staan. Daarna nog 8,5 uur vliegen naar Amsterdam. Poeh, volgende keer toch weer rechtstreeks…
Het is een goede vlucht, de bezetting is nog geen 15%. Net voor de landing is het nog even spannend, het waait behoorlijk , best eng, maar het gaat allemaal goed. Op de luchthaven neem ik afscheid van Frans.

En nu is het quarantaine dag 5 en heb ik vanochtend mijn 3e test gehad. Het is nog even wennen weer hier maar ik ben er klaar voor, Archeon….. here I come 

Bedankt allemaal weer voor het lezen, misschien tot gauw!

Liefs Sylvia