Snel gewend

Er is niet lang voor nodig om weer te wennen in dit prachtige land. En zeker niet in dit dorp, Maji ja Chai, waar de tijd soms stil lijkt te staan. Mensen zijn vriendelijk, proberen met hun beste Engels een praatje met je te maken, de was hangt hier altijd buiten, jongens rijden op de piki piki (motor) heen en weer om mensen te vervoeren, kinderen spelen op straat. Het is een gemoedelijk dorpssfeertje waarin iedereen probeert eten op de plank te krijgen. Verkoop van allerlei spullen in kleine winkeltjes, haar salons, straatverkopers met fruit en groente, piki drivers, leraren, iedereen probeert het om zijn eigen manier. De verschillen zijn groot in de buurt. Kleine huisjes van hout, plastic en golfplaten staan tegenover grote luxe huizen met een poort. Goede English medium scholen tegenover de overheidsschooltjes waar enkel Kiswahili wordt gesproken. Kindjes in mooie uniformen tegenover kinderen in afgedragen kleding en kapotte schoenen. En toch gaat het allemaal samen, hoe mooi is dat! 

De zon schijnt vaak en dan is het goed warm. Het regent meestal 's nachts, maar overdag kan het ook ineens bewolkt worden en valt de regen met dikke druppels. Binnen korte tijd staat de boel blank. Van de week hadden Marion en ik een plank nodig om het water over te steken en op Ibes te komen. Gelukkig zakt het water ook weer snel.

Verleden week was druk en gezellig. Ik voel mij prima in mijn rol als mva (manus van alles :) ). Het registratieboek voor de staff van het restaurant is af, ik vertaal de uitleg van Nederlandse spellen naar de Engelse taal en begin met de inventarisatie lijsten van de klasjes. Het idee is dat de juffen verantwoordelijk zijn voor de spullen in de klas en de kinderen leren netjes met het speelgoed en de boekjes om te gaan. Aan de hand van foto's maken we lijstjes. Een aardige klus, maar zeker leuk.

De studenten krijgen verschillende lessen waaronder ook muziek, handarbeid en sport. Samen met Gabriel, de Engelse leraar, geef ik de sportles. We leggen de bottle en bowling game uit in de klas en gaan daarna naar buiten. De meiden hebben de spellen nooit eerder gespeeld en gaan het straks leren aan de kleintjes. Ze zijn fanatiek en hebben lol! Voor komende week moeten ze 2 spellen voorbereiden en zelf de uitleg geven. 

Violet geeft de pedagogische lessen. Ze is helaas ziek en omdat Marion een vergadering heeft maak ik mijn debuut als leerkracht, haha. Ze werken met Amerikaanse studieboeken, Early childhood for professionals. De les is best pittig maar de meiden doen het goed en het is leuk! Nooit geweten dat de brains van een 2-jarige al bijna volgroeid zijn .....

We bezoeken de daycare in Arusha waar Marion een gesprek heeft met de leiding en waar ik even rond kijk. 44 kleintjes lopen er rond en veel hebben er nog verzorging nodig. Overal moet bij geholpen worden, veters strikken, naar de wc gaan, eten, kleine ruzietjes sussen en dan moet er ook nog wat geleerd worden. Ik heb bewondering voor deze juffies. Ze maken lange dagen en doen bijna alles zelf. Vaak is een trainee gekoppeld aan een juf en is het de taak van de juf om haar goed in te werken. Maar ook de juf heeft sturing nodig, de opleiding duurt 'slechts' 1 jaar. Nu Marion de werkplaats heeft overgedragen is er meer tijd voor de begeleiding hiervan. Juf Josephine valt me op, ze heeft een groepje toddlers, 2 en 3 jaar. Er is 1 jongetje die steeds op de tafel gaat staan, via zijn stoeltje klimt hij erop, hilarisch. De juf heeft engelengeduld, blijft lief en zet hem steeds weer op zijn stoeltje. Ze zingt een leuk liedje met de groep over kleding wassen, ze doen allemaal mee. Echt schattig deze leeftijd.

Halverwege de week is er bezoek. Voor mij? vraag ik... Buiten zie ik Gerald, de slager. Een man van ergens achter in de 20 die ik een paar jaar geleden heb ontmoet. Hij heeft een klein hokje langs de weg waar iedere morgen een groot stuk vlees aan een haak hangt, vergezeld van brommende vliegen. Gerald wil leraar Engels worden maar heeft geen geld om te studeren. Dan moet je sparen zei ik hem jaren terug al. Het lijkt mij mogelijk omdat de haak aan het einde van de dag leeg is en er toch geld in laatje komt. Dat kwartje is helaas nog niet bij hem gevallen, hij blijft hopen dat ik het voor hem regel... en zo blijft de butcher een butcher. 

Ergens in de week komen we op de terugweg kinderen tegen die ik herken aan de groene uniformen. We zijn in de auto en rijden er langzaam voorbij. Ze zien mij en roepen mijn naam. Het zijn kinderen van Destiny school, een project van 3 jaar geleden. Super om ze te zien! Allemaal zitten ze in klas 7 en doen dit jaar examen waarna ze doorgaan naar de middelbare school. 

Op donderdagavond ga ik mee naar een verjaardag van een vriendin van Marion en Dick. Er zijn vooral Nederlanders waarvan sommige al 20 jaar of langer in Tanzania wonen en verschillende soorten bedrijven hebben. Het huis staat op een een mooie plek in het groen met een grote buitenplaats. Het is een gezellige avond! 

Vrijdag is een van de kindjes uit de Zebra klas jarig. Dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Hij wordt mooi geschminkt door juf Mary (foto)

De studenten en juffen zijn in het weekend druk met kleding wassen, naar de markt gaan, huiswerk maken en lessen voorbereiden. Maar ze zijn ook net zo druk met hun haar en nagels. Om de 2 a 3 weken verschijnen ze weer met een andere coupe, maar dat moet eerst het 'oude haar er nog even uit. Mooi klusje voor de vrijdagmiddag na school :)

Zaterdag wandel ik naar Violet. Het is alweer 2 jaar gelden dat ik haar voor het laatst gezien heb. Ik heb het lachen met haar gemist. Fijn dat ze er weer is.

Ik krijg een foto van Erick, trots met zijn boeken van klas 6. Komende week ga ik naar de Dinka school. Ik kan niet wachten om hem weer te zien.

En nu is het zondag.  Lekker relaxen, blog schrijven, lezen, lui zijn. I am not complaining ☀️. Tot volgende week.

Lieve groet, Sylvia X 

Stukje van het wasliedje staat bij video